طب ایرانی، بر پایه‌ی فلسفه و مبانی خاص خود، مجموعه‌ای از علوم نظری و عملی است که از سوی حکمای ایرانی در قرون مختلف باهدف حفظ سلامت و جهت پیش‌گیری و درمان بیماری‌ها به کار گرفته می‌شده است. طب ایرانی در دوره تمدن اسلامی به ویژه سده‌های چهارم تا ششم هجری با ظهور مشاهیری همچون علی بن ربن طبری، محمد بن زکریای رازی، علی بن عباس اهوازی، شیخ‌الرئیس ابوعلی سینا و حکیم جرجانی به شکوفایی علمی منحصر به فردی رسید و به پارادایم غالب دانش پزشکی در شرق و غرب تا قرن ۱۷ میلادی بدل می‌شود.

ایمیل:

info@medicalhistory.ir